WYŻEŁ WEIMARSKI (Weimaraner)
Wzorzec FCI Nr 99
KRAJ POCHODZENIA: Niemcy
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO STANDARDU: 19.03.2015
PRZEZNACZENIE:
Zgodnie ze swoim łowieckim przeznaczeniem, jako wszechstronny pies myśliwski wyżeł weimarski musi posiadać wszystkie wymagane cechy do wydajnej pracy w polu, w lesie i wodzie, przed i po strzale.
KLASYFIKACJA FCI:
Grupa 7 Wyżły.
Sekcja 1.1 Wyżły kontynentalne, Typ kontynentalny
Pies podlegający próbom pracy.
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:
Istnieje wiele teorii na temat pochodzenia wyżła weimarskiego. Pewne jest jedynie to, że wyżeł weimarski, który posiadał bardzo dużo domieszki krwi psa tropiącego typu „Leithund", występował już w pierwszym trzydziestoleciu XIX wieku na dworze w Weimarze.
W środkowych Niemczech, przede wszystkim w okolicach Weimaru i w Turyngii w połowie XIX wieku, a więc przed rozpoczęciem hodowli w czystości rasy, hodowla znajdowała się prawie wyłącznie w rękach zawodowych myśliwych oraz leśniczych i najczęściej ukierunkowana była jedynie na użytkowość. Kiedy minęły czasy psów w typie „Leithund", skrzyżowali oni swoje psy również z psami typu 'Hühnerhund' (psami na ptactwo- przypis tłumacza) i hodowali dalej w oparciu o tę krzyżówkę.
Od około 1890 roku rozpoczęto planową hodowlę i założono księgi hodowlane.
Obok wyżłów weimarskich krótkowłosych na przełomie XIX i XX wieku zaczęły pojawiać się, początkowo jedynie pojedyncze, osobniki odmiany długowłosej.
Od momentu złożenia ksiąg hodowlanych wyżła weimarskiego hodowano w czystości rasy i pozostał on zasadniczo wolny od domieszek krwi innych ras, przede wszystkim pointera.
Tym samym wyżeł weimarski jest uważany za najstarszą niemiecką rasę wyżłów, która hodowana jest w czystości rasy od 1900 roku.
WYGLĄD OGÓLNY:
Średniej do dużej wielkości, mocnej muskulatury pies myśliwski o suchej i harmonijnej budowie typowej dla psa pracującego. Cechy płci powinny być wyraźnie zaznaczone.
WAŻNE PROPORCJE:
Długość tułowia do wysokości w kłębie około 12 : 11.
Proporcje głowy:
Od czubka nosa do stopu nieco dłuższa niż od stopu do guza potylicznego.
Kończyny przednie:
Odległość od łokcia do środka śródręcza mniej więcej równa odległości od łokcia do kłębu.
ZACHOWANIE / CHARAKTER (USPOSOBIENIE):
Wszechstronny pies myśliwski, łatwy w prowadzeniu, zrównoważony, z dużą pasją, o systematycznym i wytrwałym sposobie szukania, jednak nie nadmiernie żywiołowy;wyjątkowo dobry nos; cięty w stosunku do zwierzyny i drapieżników; czujny, jednak nie agresywny; o pewnej stójce i niezawodnej pracy w wodzie; godna uwagi jest jego skłonność do pracy po strzale.
GŁOWA:
MÓZGOCZASZKA
Czaszka: Proporcjonalna do wielkości psa i trzewioczaszki; szersza u samców niż u suk, jednak u obu płci zachowane właściwe proporcje pomiędzy szerokością mózgoczaszki i długością całej głowy; występuje bruzda czołowa; guz potyliczny słabo lub umiarkowanie rozwinięty; za oczami kości jarzmowe dobrze rozwinięte.
Stop: Wyjątkowo słabo zaznaczony.
TRZEWIOCZASZKA
Nos: Duży, wystający ponad żuchwę; koloru ciemnocielistego przechodzącego stopniowo w szary.
Kufa: Długa i - szczególnie u samców – silna, z profilu sprawiająca wrażenie prawie kanciastej. Żuchwa i szczęka tak samo mocne. Grzbiet nosa prosty, często lekko wypukły, nigdy wklęsły.
Fafle: Umiarkowanie obfite, podobnie jak podniebienie koloru ciemnocielistego, nieznacznie zaznaczone kąciki warg.
Szczęki / uzębienie: Szczęki mocne; uzębienie kompletne, regularne i mocne; siekacze stykające się (zgryz nożycowy).
Policzki: Muskularne i wyraźnie zaznaczone.
Oczy: Koloru od jasno do ciemnobursztynowego, w wieku szczenięcym błękitne; o inteligentnym wyrazie; okrągłe, osadzone lekko skośnie; powieki dobrze przylegające.
Uszy: Szerokie i stosunkowo długie, sięgające mniej więcej kącika warg; wysoko i wąsko osadzone, zaokrąglone na końcach; gdy pies jest czujny i nasłuchuje zwrócone lekko do przodu; pofałdowane.
SZYJA:
Dobrze noszona, górna linia widziana z profilu wygięta łukowato w górę; muskularna, prawie okrągła, sucha, nie za krótka; mocniejsza bliżej łopatek i harmonijnie przechodząca w linię grzbietu i klatkę piersiową.
TUŁÓW:
Linia górna: Przechodząca harmonijnie od łukowato wygiętej linii szyi, poprzez dobrze zaznaczony kłąb w stosunkowo długi grzbiet.
Kłąb: Wyraźnie zaznaczony.
Grzbiet: Muskularny, nie opadający; z tyłu nie przebudowany; nieco dłuższy grzbiet nie jest wadą, lecz cechą charakterystyczną rasy.
Lędźwie: szerokie, muskularne, proste do lekko wysklepionych, przejście z grzbietu w lędźwie dobrze zamknięte.
Zad: Miednica długa i umiarkowanie skośnie ustawiona.
Klatka piersiowa: Silna, lecz nie nadmiernie szeroka; wystarczająco głęboka - sięgająca prawie łokci - i dostatecznie długa; dobrze wysklepiona, nie beczkowata, o długich żebrach; przedpiersie dobrze rozwinięte.
Linia dolna i brzuch: Lekko wznosząca się ku tyłowi, brzuch nie podkasany.
OGON:
Osadzony nieco niżej pod linią grzbietu niż u innych porównywalnych ras; ogon mocny i dobrze owłosiony, opuszczony, gdy pies jest w stanie spoczynku, w czasie podniecenia i podczas pracy noszony poziomo lub wyżej.
W krajach, w których ustawodawca na to zezwala, ogon u wyżła weimarskiego krótkowłosego używanego w celach łowieckich może być skopiowany.
KOŃCZYNY
KOŃCZYNY PRZEDNIE:
Kończyny wysokie, suche, proste i równoległe, ale nie szeroko rozstawione.
Łopatki: Długie i ukośne, dobrze przylegające, mocno umięśnione; dobre kątowanie stawu barkowego.
Ramiona: Ukośnie ustawione, dostatecznie długie i mocne.
Łokcie: Swobodnie i prosto położone; nie skręcone ani do wewnątrz ani na zewnątrz.
Przedramiona: Długie, prosto ustawione.
Staw nadgarstkowy: Mocny, sprężysty.
Śródręcze: Suche, ustawione lekko ukośnie.
Łapy przednie: Mocne, ustawione prosto w stosunku do osi ciała; palce zwarte, wysklepione; dłuższe palce środkowe nie są wadą, lecz cechą charakterystyczną rasy; pazury koloru od jasno do ciemnoszarego; poduszki dobrze pigmentowane, grube.
KOŃCZYNY TYLNE:
Wygląd ogólny: kończyny «wysokie», suche i dobrze umięśnione. Ustawione równolegle, nie skręcone ani na zewnątrz ani do wewnątrz.
Uda: Dostatecznie długie, silne, muskularne.
Staw kolanowy: Mocny i sprężysty.
Podudzia: Długie, z dobrze zaznaczonym ścięgnem.
Staw skokowy: Mocny i sprężysty.
Śródstopie: Suche, ustawione niemal pionowo do ziemi.
Łapy tylne: Silne, zwarte, bez wilczych pazurów; reszta jak w kończynach przednich.
RUCH:
Ruch we wszystkich rodzajach wydajny i płynny; kończyny przednie i tylne stawiane równolegle; w galopie krok długi i płaski; w kłusie grzbiet pozostaje prosty; inochód niepożądany.
SKÓRA:
Mocna; dobrze, lecz nie ściśle przylegająca.
OKRYWA WŁOSOWA:
Sierść:
U krótkowłosych: Krótka (ale dłuższa i bardziej gęsta niż u większości porównywalnych ras), mocna, bardzo gęsta, gładko pokrywająca ciało, bez lub z nieznaczną ilością podszerstka.
U długowłosych: Miękka, długa, z podszerstkiem lub bez; gładka lub lekko falująca; u nasady uszu sierść długa falująca; na końcach uszu dopuszczalna sierść aksamitna; długość sierści po bokach 3 – 5 cm, natomiast pod szyją, na przedpiersiu i na brzuchu zwykle nieco dłuższa; dobre pióra i portki, skracające się ku dołowi; ogon z wyraźnym piórem; przestrzeń między palcami owłosiona; owłosienie na głowie nieco krótsze.
Sierść typu Stockhaar ze średniej długości, gęstym i dobrze przylegającym podszerstkiem, z umiarkowanie wykształconymi piórami i portkami pojawia się czasami u osobników o mieszanym genotypie.
Umaszczenie: Srebrno-, sarnio- lub mysioszare jak i odcienie pośrednie; głowa i uszy zwykle nieco jaśniejsze; białe znaczenia niewielkich rozmiarów dopuszczalne jedynie na klatce piersiowej i palcach; czasami ciemniejsza, mniej lub bardziej wyraźna pręga wzdłuż grzbietu, ciągnąca się od kłębu do nasady ogona.
WZROST I WAGA:
Wysokość w kłębie:
Psy: 59 - 70 cm
Suki: 57 - 65 cm
Waga:
Psy: około 30 - 40 kg
Suki: około 25 - 35 kg.
WADY:
Każde odstępstwo od powyższego wzorca należy traktować jako wadę powodującą odpowiednie obniżenie oceny w zależności od stopnia jej nasilenia oraz wpływu na zdrowie i dobrostan psa.
POWAŻNE WADY:
rozległa wełnista sierść u odmiany krótkowłosej
mocno kręcona sierść lub skąpe owłosienie u odmiany długowłosej
białe znaczenia poza klatką piersiową i palcami
uszy: zdecydowanie za długie lub za krótkie, nie skręcone
grzbiet: mocno łękowaty lub karpiowaty, mocno przebudowany
bardzo obwisłe podgardle
kończyny mocno beczkowate lub krowie
znaczne anomalie w budowie kończyn np.: słabe kątowanie, mocno odstające łokcie, luźne palce.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
wyraźne odstępstwa od typu, nietypowe cechy płciowe
znaczne odchylenia od proporcji
wzrost powyżej 2 cm poza wzorcem
absolutnie nietypowa budowa, przede wszystkim ociężała lub wątła
absolutnie nieproporcjonalna budowa
ekstremalne zaburzenia chodu
źle uformowana, zniekształcona skóra
częściowy lub zupełny brak sierści
brak owłosienia na uszach („Lederohren”) i brzuchu
odchylenia od odcieni szarości, jak żółtawe lub brązowawe; brązowe podpalanie
kolor inny niż szary. Odcienie niebieskiego.
mózgoczaszka: absolutnie nietypowa
trzewioczaszka: znaczne odchylenia, np. zbyt obfite fafle, krótka lub spiczasta kufa; absolutnie nietypowa, jak np. wklęsły grzbiet nosa
oczy: entropium; ektropium; lekkie lub jednostronne wady powiek
szczęki i zęby: brak więcej niż dwóch P1 lub M3
klatka piersiowa, brzuch: nieprawidłowo zbudowana; klatka piersiowa beczkowata; niewystarczająca głębokość lub długość klatki piersiowej; mocno podkasany brzuch
kończyny nieprawidłowo zbudowane
pozostałe deformacje
nadmierna agresja wobec psów lub ludzi; nadmierna lękliwość
wyraźne oznaki zaburzeń zachowania.
UWAGI:
Samce muszą mieć dwa prawidłowo rozwinięte jądra, umieszczone całkowicie w worku mosznowym.
Do hodowli powinny być używane wyłącznie psy funkcjonalnie i klinicznie zdrowe, o cechach typowych dla rasy.
WYŻEŁ WEIMARSKI
TŁUMACZENIE z języka niemieckiego: Justyna Majewska-CzernyKRAJ POCHODZENIA: Niemcy
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO STANDARDU: 19.03.2015
PRZEZNACZENIE:
Zgodnie ze swoim łowieckim przeznaczeniem, jako wszechstronny pies myśliwski wyżeł weimarski musi posiadać wszystkie wymagane cechy do wydajnej pracy w polu, w lesie i wodzie, przed i po strzale.
KLASYFIKACJA FCI:
Grupa 7 Wyżły.
Sekcja 1.1 Wyżły kontynentalne, Typ kontynentalny
Pies podlegający próbom pracy.
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:
Istnieje wiele teorii na temat pochodzenia wyżła weimarskiego. Pewne jest jedynie to, że wyżeł weimarski, który posiadał bardzo dużo domieszki krwi psa tropiącego typu „Leithund", występował już w pierwszym trzydziestoleciu XIX wieku na dworze w Weimarze.
W środkowych Niemczech, przede wszystkim w okolicach Weimaru i w Turyngii w połowie XIX wieku, a więc przed rozpoczęciem hodowli w czystości rasy, hodowla znajdowała się prawie wyłącznie w rękach zawodowych myśliwych oraz leśniczych i najczęściej ukierunkowana była jedynie na użytkowość. Kiedy minęły czasy psów w typie „Leithund", skrzyżowali oni swoje psy również z psami typu 'Hühnerhund' (psami na ptactwo- przypis tłumacza) i hodowali dalej w oparciu o tę krzyżówkę.
Od około 1890 roku rozpoczęto planową hodowlę i założono księgi hodowlane.
Obok wyżłów weimarskich krótkowłosych na przełomie XIX i XX wieku zaczęły pojawiać się, początkowo jedynie pojedyncze, osobniki odmiany długowłosej.
Od momentu złożenia ksiąg hodowlanych wyżła weimarskiego hodowano w czystości rasy i pozostał on zasadniczo wolny od domieszek krwi innych ras, przede wszystkim pointera.
Tym samym wyżeł weimarski jest uważany za najstarszą niemiecką rasę wyżłów, która hodowana jest w czystości rasy od 1900 roku.
WYGLĄD OGÓLNY:
Średniej do dużej wielkości, mocnej muskulatury pies myśliwski o suchej i harmonijnej budowie typowej dla psa pracującego. Cechy płci powinny być wyraźnie zaznaczone.
WAŻNE PROPORCJE:
Długość tułowia do wysokości w kłębie około 12 : 11.
Proporcje głowy:
Od czubka nosa do stopu nieco dłuższa niż od stopu do guza potylicznego.
Kończyny przednie:
Odległość od łokcia do środka śródręcza mniej więcej równa odległości od łokcia do kłębu.
ZACHOWANIE / CHARAKTER (USPOSOBIENIE):
Wszechstronny pies myśliwski, łatwy w prowadzeniu, zrównoważony, z dużą pasją, o systematycznym i wytrwałym sposobie szukania, jednak nie nadmiernie żywiołowy;wyjątkowo dobry nos; cięty w stosunku do zwierzyny i drapieżników; czujny, jednak nie agresywny; o pewnej stójce i niezawodnej pracy w wodzie; godna uwagi jest jego skłonność do pracy po strzale.
GŁOWA:
MÓZGOCZASZKA
Czaszka: Proporcjonalna do wielkości psa i trzewioczaszki; szersza u samców niż u suk, jednak u obu płci zachowane właściwe proporcje pomiędzy szerokością mózgoczaszki i długością całej głowy; występuje bruzda czołowa; guz potyliczny słabo lub umiarkowanie rozwinięty; za oczami kości jarzmowe dobrze rozwinięte.
Stop: Wyjątkowo słabo zaznaczony.
TRZEWIOCZASZKA
Nos: Duży, wystający ponad żuchwę; koloru ciemnocielistego przechodzącego stopniowo w szary.
Kufa: Długa i - szczególnie u samców – silna, z profilu sprawiająca wrażenie prawie kanciastej. Żuchwa i szczęka tak samo mocne. Grzbiet nosa prosty, często lekko wypukły, nigdy wklęsły.
Fafle: Umiarkowanie obfite, podobnie jak podniebienie koloru ciemnocielistego, nieznacznie zaznaczone kąciki warg.
Szczęki / uzębienie: Szczęki mocne; uzębienie kompletne, regularne i mocne; siekacze stykające się (zgryz nożycowy).
Policzki: Muskularne i wyraźnie zaznaczone.
Oczy: Koloru od jasno do ciemnobursztynowego, w wieku szczenięcym błękitne; o inteligentnym wyrazie; okrągłe, osadzone lekko skośnie; powieki dobrze przylegające.
Uszy: Szerokie i stosunkowo długie, sięgające mniej więcej kącika warg; wysoko i wąsko osadzone, zaokrąglone na końcach; gdy pies jest czujny i nasłuchuje zwrócone lekko do przodu; pofałdowane.
SZYJA:
Dobrze noszona, górna linia widziana z profilu wygięta łukowato w górę; muskularna, prawie okrągła, sucha, nie za krótka; mocniejsza bliżej łopatek i harmonijnie przechodząca w linię grzbietu i klatkę piersiową.
TUŁÓW:
Linia górna: Przechodząca harmonijnie od łukowato wygiętej linii szyi, poprzez dobrze zaznaczony kłąb w stosunkowo długi grzbiet.
Kłąb: Wyraźnie zaznaczony.
Grzbiet: Muskularny, nie opadający; z tyłu nie przebudowany; nieco dłuższy grzbiet nie jest wadą, lecz cechą charakterystyczną rasy.
Lędźwie: szerokie, muskularne, proste do lekko wysklepionych, przejście z grzbietu w lędźwie dobrze zamknięte.
Zad: Miednica długa i umiarkowanie skośnie ustawiona.
Klatka piersiowa: Silna, lecz nie nadmiernie szeroka; wystarczająco głęboka - sięgająca prawie łokci - i dostatecznie długa; dobrze wysklepiona, nie beczkowata, o długich żebrach; przedpiersie dobrze rozwinięte.
Linia dolna i brzuch: Lekko wznosząca się ku tyłowi, brzuch nie podkasany.
OGON:
Osadzony nieco niżej pod linią grzbietu niż u innych porównywalnych ras; ogon mocny i dobrze owłosiony, opuszczony, gdy pies jest w stanie spoczynku, w czasie podniecenia i podczas pracy noszony poziomo lub wyżej.
W krajach, w których ustawodawca na to zezwala, ogon u wyżła weimarskiego krótkowłosego używanego w celach łowieckich może być skopiowany.
KOŃCZYNY
KOŃCZYNY PRZEDNIE:
Kończyny wysokie, suche, proste i równoległe, ale nie szeroko rozstawione.
Łopatki: Długie i ukośne, dobrze przylegające, mocno umięśnione; dobre kątowanie stawu barkowego.
Ramiona: Ukośnie ustawione, dostatecznie długie i mocne.
Łokcie: Swobodnie i prosto położone; nie skręcone ani do wewnątrz ani na zewnątrz.
Przedramiona: Długie, prosto ustawione.
Staw nadgarstkowy: Mocny, sprężysty.
Śródręcze: Suche, ustawione lekko ukośnie.
Łapy przednie: Mocne, ustawione prosto w stosunku do osi ciała; palce zwarte, wysklepione; dłuższe palce środkowe nie są wadą, lecz cechą charakterystyczną rasy; pazury koloru od jasno do ciemnoszarego; poduszki dobrze pigmentowane, grube.
KOŃCZYNY TYLNE:
Wygląd ogólny: kończyny «wysokie», suche i dobrze umięśnione. Ustawione równolegle, nie skręcone ani na zewnątrz ani do wewnątrz.
Uda: Dostatecznie długie, silne, muskularne.
Staw kolanowy: Mocny i sprężysty.
Podudzia: Długie, z dobrze zaznaczonym ścięgnem.
Staw skokowy: Mocny i sprężysty.
Śródstopie: Suche, ustawione niemal pionowo do ziemi.
Łapy tylne: Silne, zwarte, bez wilczych pazurów; reszta jak w kończynach przednich.
RUCH:
Ruch we wszystkich rodzajach wydajny i płynny; kończyny przednie i tylne stawiane równolegle; w galopie krok długi i płaski; w kłusie grzbiet pozostaje prosty; inochód niepożądany.
SKÓRA:
Mocna; dobrze, lecz nie ściśle przylegająca.
OKRYWA WŁOSOWA:
Sierść:
U krótkowłosych: Krótka (ale dłuższa i bardziej gęsta niż u większości porównywalnych ras), mocna, bardzo gęsta, gładko pokrywająca ciało, bez lub z nieznaczną ilością podszerstka.
U długowłosych: Miękka, długa, z podszerstkiem lub bez; gładka lub lekko falująca; u nasady uszu sierść długa falująca; na końcach uszu dopuszczalna sierść aksamitna; długość sierści po bokach 3 – 5 cm, natomiast pod szyją, na przedpiersiu i na brzuchu zwykle nieco dłuższa; dobre pióra i portki, skracające się ku dołowi; ogon z wyraźnym piórem; przestrzeń między palcami owłosiona; owłosienie na głowie nieco krótsze.
Sierść typu Stockhaar ze średniej długości, gęstym i dobrze przylegającym podszerstkiem, z umiarkowanie wykształconymi piórami i portkami pojawia się czasami u osobników o mieszanym genotypie.
Umaszczenie: Srebrno-, sarnio- lub mysioszare jak i odcienie pośrednie; głowa i uszy zwykle nieco jaśniejsze; białe znaczenia niewielkich rozmiarów dopuszczalne jedynie na klatce piersiowej i palcach; czasami ciemniejsza, mniej lub bardziej wyraźna pręga wzdłuż grzbietu, ciągnąca się od kłębu do nasady ogona.
WZROST I WAGA:
Wysokość w kłębie:
Psy: 59 - 70 cm
Suki: 57 - 65 cm
Waga:
Psy: około 30 - 40 kg
Suki: około 25 - 35 kg.
WADY:
Każde odstępstwo od powyższego wzorca należy traktować jako wadę powodującą odpowiednie obniżenie oceny w zależności od stopnia jej nasilenia oraz wpływu na zdrowie i dobrostan psa.
POWAŻNE WADY:
rozległa wełnista sierść u odmiany krótkowłosej
mocno kręcona sierść lub skąpe owłosienie u odmiany długowłosej
białe znaczenia poza klatką piersiową i palcami
uszy: zdecydowanie za długie lub za krótkie, nie skręcone
grzbiet: mocno łękowaty lub karpiowaty, mocno przebudowany
bardzo obwisłe podgardle
kończyny mocno beczkowate lub krowie
znaczne anomalie w budowie kończyn np.: słabe kątowanie, mocno odstające łokcie, luźne palce.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
wyraźne odstępstwa od typu, nietypowe cechy płciowe
znaczne odchylenia od proporcji
wzrost powyżej 2 cm poza wzorcem
absolutnie nietypowa budowa, przede wszystkim ociężała lub wątła
absolutnie nieproporcjonalna budowa
ekstremalne zaburzenia chodu
źle uformowana, zniekształcona skóra
częściowy lub zupełny brak sierści
brak owłosienia na uszach („Lederohren”) i brzuchu
odchylenia od odcieni szarości, jak żółtawe lub brązowawe; brązowe podpalanie
kolor inny niż szary. Odcienie niebieskiego.
mózgoczaszka: absolutnie nietypowa
trzewioczaszka: znaczne odchylenia, np. zbyt obfite fafle, krótka lub spiczasta kufa; absolutnie nietypowa, jak np. wklęsły grzbiet nosa
oczy: entropium; ektropium; lekkie lub jednostronne wady powiek
szczęki i zęby: brak więcej niż dwóch P1 lub M3
klatka piersiowa, brzuch: nieprawidłowo zbudowana; klatka piersiowa beczkowata; niewystarczająca głębokość lub długość klatki piersiowej; mocno podkasany brzuch
kończyny nieprawidłowo zbudowane
pozostałe deformacje
nadmierna agresja wobec psów lub ludzi; nadmierna lękliwość
wyraźne oznaki zaburzeń zachowania.
UWAGI:
Samce muszą mieć dwa prawidłowo rozwinięte jądra, umieszczone całkowicie w worku mosznowym.
Do hodowli powinny być używane wyłącznie psy funkcjonalnie i klinicznie zdrowe, o cechach typowych dla rasy.
